การวิเคราะห์ทางสถิติสามารถบอกประวัติของดนตรี
เทคโนโลยีการจัดหมวดหมู่ และความเข้าใจเว็บสล็อตของเราเกี่ยวกับการแต่งเพลงได้เอง Damián Zanette กล่าว
ประวัติศาสตร์ดนตรีเต็มไปด้วยการถกเถียงเรื่องการแสดงที่มา Andrea Luchesi แต่งเพลงซิมโฟนีหลายเพลงของ Mozart หรือไม่? คะแนนของL’Incoronazione di Poppea Monteverdi หรือการทำงานร่วมกันของบรรณาธิการหลายคนในช่วงแรก ๆ ของการแสดงทั่วประเทศอิตาลีคือคะแนนหรือไม่? Johann Sebastian Bach ได้เขียนบทร้องประสานเสียงNun ist das Heil und die Kraftหรือไม่ ซึ่งคะแนนดั้งเดิมที่ไม่เคยมีใครพบเห็น?
เครดิต: D. PARKINS
การวิเคราะห์ทางสถิติอาจช่วยแก้ไขข้อขัดแย้งที่มีมายาวนานดังกล่าว เนื่องจากได้พิสูจน์แล้วว่าประสบความสำเร็จในตำราภาษาศาสตร์ นอกจากนี้ยังอาจอนุญาตให้ฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์จัดประเภทสไตล์ดนตรีและระยะเวลาโดยอัตโนมัติ และให้คำมั่นสัญญามากขึ้น เพื่อช่วยให้เราเข้าใจคุณสมบัติบางอย่างของดนตรีที่เข้าใจยากที่สุด ความเชื่อมโยงกับโครงสร้างองค์กร และกระบวนการทางความคิดที่เกี่ยวข้องกับทั้งการเรียบเรียงและการรับรู้ของดนตรี ในที่สุด สถิติอาจช่วยให้เราระบุลายเซ็นที่วัดได้ของความซับซ้อนในดนตรี
นักแต่งเพลง Arnold Schoenberg สรุปหลักการพื้นฐานของรูปแบบดนตรีว่า “ความต้องการซ้ำๆ ของสิ่งเร้าที่น่าพึงพอใจ และความปรารถนาที่ตรงกันข้ามในความหลากหลาย เพื่อการเปลี่ยนแปลง” การทำซ้ำของลวดลายไพเราะ รูปแบบจังหวะ และความก้าวหน้าของฮาร์โมนิกทำให้โครงสร้างทางดนตรีสอดคล้องกันและเป็นพื้นฐานของความเข้าใจ ในทางกลับกัน การเปลี่ยนแปลงก็ช่วยรักษาความซ้ำซากจำเจและความหมองคล้ำเอาไว้
ความสมดุลที่ละเอียดอ่อนนี้ — ที่ใดที่หนึ่งระหว่างนาฬิกาที่หมุนสม่ำเสมอและหยดน้ำฝน — ชวนให้นึกถึงระบบที่ซับซ้อน ซึ่งระดับกลางขององค์กรภายในยังคงความสอดคล้องกัน แต่ยังช่วยให้เกิดไดนามิกที่สมบูรณ์และความยืดหยุ่นในการทำงาน รูปแบบที่ไพเราะและจังหวะของเพลงพื้นบ้านที่เรียบง่ายที่สุดเผยให้เห็นถึงความซับซ้อนของกระบวนการสร้างสรรค์ และระบบเบื้องหลัง นั่นคือสมองของมนุษย์ เทคนิคทางสถิติช่วยให้เข้าถึงธรรมชาติของจิตใจได้โดยการตรวจสอบโครงสร้างพื้นผิวของดนตรีและการเกิดซ้ำและความหลากหลายขององค์ประกอบ เช่น ตัวโน้ต จังหวะ ท่วงทำนองและคอร์ด
เล่นคำ
ในช่วงทศวรรษที่ 1930 นักปรัชญาชาวอเมริกัน จอร์จ ซิปฟ์ ค้นพบความสม่ำเสมออย่างมากในความถี่สัมพัทธ์ของการเกิดคำในสุนทรพจน์และข้อความ ปัจจุบันเรียกว่ากฎของ Zipf กฎนี้ใช้กับผู้แต่ง สไตล์ และภาษาต่างๆ มากมาย ตัวอย่างเช่น หากคำที่ใช้มากที่สุดอันดับที่สิบในข้อความเกิดขึ้น 300 ครั้ง กฎของ Zipf คาดการณ์ว่าคำที่ใช้มากที่สุดอันดับที่ 100 จะปรากฏประมาณ 30 ครั้ง
ในปีพ.ศ. 2498 เฮอร์เบิร์ต ไซมอน นักวิทยาศาสตร์ทางสังคม ชี้ให้เห็นว่ากฎของ Zipf สามารถอธิบายในเชิงปริมาณได้โดยสมมติว่าความถี่ในการใช้งานคำหนึ่งๆ เพิ่มขึ้นตามสัดส่วนกับลักษณะที่ปรากฏก่อนหน้านี้ ยิ่งคุณใช้คำมากเท่าใด คุณก็จะยิ่งใช้มันมากขึ้นเท่านั้น กฎง่ายๆ นี้เพียงพอแล้วที่ Simon จะได้รับกฎของ Zipf เป็นความสัมพันธ์ผกผันระหว่างจำนวนคำที่เกิดขึ้นกับอันดับในความถี่ในการใช้งาน
นับตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษ 1980 นักวิจัยหลายคนได้แสดงให้เห็นว่ากฎของ Zipf ยึดถือองค์ประกอบทางดนตรีเป็นชิ้นๆ คำต่างๆ จะถูกแทนที่ด้วยโน้ต ซึ่งกำหนดโดยระดับเสียงและระยะเวลา หรือโดยองค์ประกอบต่างๆ เช่น โน้ตคู่และแฝดสาม ช่วงเวลาต่อเนื่องและคอร์ด สิ่งนี้ชี้ให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่แนบแน่นระหว่างกระบวนการเขียนข้อความและการแต่งเพลง
แบบจำลองของ Simon สำหรับความถี่สัมพัทธ์ของคำในข้อความสามารถตีความได้ว่าเป็นการแสดงถึงความก้าวหน้าของตัวเลือกของผู้เขียนในระหว่างกระบวนการสร้างสรรค์ที่กำหนดความชัดเจนของงาน ในภาษา ตัวเลือกเหล่านี้เป็นไวยกรณ์ สัณฐานวิทยา และความหมาย ในดนตรีมีความไพเราะ ฮาร์โมนิก จังหวะและไดนามิก
เพลงเป็นข้อความ
วรรณกรรมและองค์ประกอบทางดนตรีถูกสร้างขึ้นเป็นเอนทิตีแบบออร์แกนิก ไม่ใช่ชุดของการตัดสินใจแบบแยกส่วน อย่างไรก็ตาม ผลที่ได้คือลำดับของเหตุการณ์ที่ถ่ายทอดข้อมูล: ข้อความ เมื่อข้อความไหลเวียน บริบทก็ปรากฏขึ้น โดยให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ขององค์ประกอบบางอย่างโดยยอมแลกกับสิ่งอื่น จากมุมมองนี้ แบบจำลองของ Simon สำหรับกฎของ Zipf ได้รวมแนวคิดของบริบททั้งในภาษาและดนตรีเข้าด้วยกัน
นอกจากนี้เรายังสามารถแยกแยะตัวเลือกของผู้แต่งจากรูปแบบต่างๆ ที่กฎหมายของ Zipf ใช้ในดนตรีของพวกเขาได้ กฎหมายกำหนดปริมาณความแตกต่างระหว่างการขาดบริบทของวรรณยุกต์โดยเจตนาในชิ้นงานของ Schoenberg กับการใช้องค์ประกอบวรรณยุกต์ที่สอดคล้องกันและยืดหยุ่นน้อยกว่าของ Bach หรือ Mozart เทคนิค Schoenberg, Berg, Webern และอื่น ๆ ที่ใช้ในการเขียนเพลงโดยไม่มีโทนเสียงที่น่าดึงดูดใจก็คือเทคนิคต่อเนื่องซึ่งยังคงใช้หลักการซ้ำซากและการเปลี่ยนแปลงเว็บสล็อต
